Ups en downs en special needs

Ups en downs en special needs!
Deze week stond in het teken van vooral ups en downs. Daar gingen we dan zaterdagochtend op safari! We stonden weer klaar om opgehaald te worden want gelukkig wouden Hans en Hanneke ons weer er naar toe brengen! Wat hadden wij er zin in en we hadden er al 4 weekjes naar uit gekeken. Eenmaal aangekomen waren wij weer volop aan het genieten, we kregen weer een lekker welkoms drankje en een lunch. Om twee uur zouden we naar het huisje gebracht worden. Toen we hadden ingecheckt werden we naar het huisje gebracht, we hadden het allerlaatste huisje maar dat kon onze pret niet drukken. Tijdens het lopen naar het huisje vertelde we dat we hier voor de tweede keer waren en welke gids we toen hadden gehad. Hij vroeg gelijk of we hem weer zouden willen hebben en dat vonden wij een leuk idee. We waren lekker de spulletjes aan het uitpakken en het buiten aan het verkennen op ons terras. Na tien minuutjes in het huisje kwam er een gil van buiten. Ik ( Amber) was binnen en ik hoorde een gil van buiten, ik rende naar buiten en daar lag Miriam ineens op de grond. Ik ( Miriam) was gevallen door een manier wat ik nog steeds niet begrijp, ik merkte gelijk dat ik niet op kon staan. Ik ben op een stoel gaan zitten en we hebben even gekeken wat er precies aan de hand was. Ik wist het zelf ook echt niet, gelukkig hadden we nog een uurtje of twee voordat we bij de Safari bus moesten zijn. Amber en ik hebben nog even getwijfeld of we naar huis zouden gaan om naar de dokter toe te gaan, maar we hebben uiteindelijk besloten om toch te blijven hoe pijn het ook deed! We hadden natuurlijk het geluk weer dat we het aller laatste huisje hadden dus het was een stukje lopen en zeker een opgave als je niet goed kunt lopen. We waren vroeg weg gegaan zodat we genoeg tijd zouden hebben, nog geen tien meter verder zagen werkers dat het lopen niet goed ging. Ze maakte een stop gebaar en ik ( Amber) liep eventjes naar ze toe. Ze vertelde dat er een busje aan kwam die ons eventjes op zou pikken en naar de plek naar de plek zou brengen. We hadden gelijk weer zo’n gevoel van “ dit maken wij weer mee” We waren eventjes aan het wachten op de safari bus en wie kwamen wij weer tegen…………. Ja hoor ons gids van de vorige keer. Hij herkende ons gelijk en hij vond het leuk om ons weer te zien en andersom natuurlijk ook. Hij vroeg gelijk wat er aan de hand was en heeft een verbandje voor de knie van Miriam geregeld bij de receptie. Daarna was het afwachten of we weer bij hem in de bus zouden komen. Eerst belandde we in een andere bus waar maar drie andere mensen in zaten….. Hij heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat we bij hem in de bus kwamen en dat was toch wel heel leuk. De safari was weer super, weer veel dieren gezien en het was weer een totaal andere safari dan de vorige keer. De groep was iets minder leuk dit keer maar we hadden wel twee leuke jonge meisjes van 5 jaar voor ons zitten die heel nieuwsgierig waren ( we trekken toch iets aan bij kinderen) Ook zat achter ons een Afrikaanse vrouw die ooit in Nederland is geboren, en heel toevallig in Amersfoort ( hoe toevallig!!). We hebben ook veel dieren van dichtbij gezien soms iets TE dichtbij. Ons grote vrienden de buffels waren ook weer van de partij, deze keer zijn we weer aangevallen en nu had de buffel echt een scheur gemaakt aan de zijkant van de auto. Dat was wel even schikken, maar we leven nog haha! De nijlpaarden waren ook veel actiever en je kon ze nu echt goed zien, dit was best heel bijzonder om te zien.


Na de safari gingen we lekker eten, en kwam onze gids ook nog even vragen hoe het ging met de knie van Miriam. Deze safari stond ook echt in het teken van special needs, Miriam haar bord bij het buffet werd gedragen door een medewerker, ze werd opgetild door twee sterke mannen om een stoepje op te komen en we werden steeds opgehaald en gebracht. We waren na twee uurtjes klaar met eten, nu kwam het volgende probleem hoe kwamen wij terug bij het huisje want Miriam kon echt niet lopen. We stonden nog niet op of de manager van het restaurant kwam al naar ons toe om een lift aan te bieden. We werden terug gebracht en hij wachtte tot we binnen waren. Wat een service!!!! De volgende ochtend had ik ( Amber ) bedacht dat ik even naar de receptie zou lopen om weer iemand te zoeken die Miriam even op kon halen. Dat was al een hele safari op zich, het was 5 voor 6 in de ochtend en pikken donker. Toen ik de weg uiteindelijk gevonden had en bij de receptie aan kwam was daar niemand. Ik baalde en liep maar eventjes door naar de plek waar we altijd moeten verzamelen voor een safari. Wie kwam ik daar tegen in een al rijdende auto, ja hoor onze gids hij vertelde dat hij al naar ons onderweg was! Daarna begonnen wij onze tweede safari, die weer geweldig was. We hebben ondanks alles nog wel heel erg genoten en we waren blij met alle hulp die we gekregen hadden. Nadat we afscheid hadden genomen werden wij opgehaald door Hans en Hanneke en zijn we gelijk door gegaan naar de eerste hulp


Het was best lang wachtten allemaal en eenmaal binnen kreeg ik ( Miriam) een vervelende behandeling. Het was ook een gek ziekenhuisje, iedereen loopt zomaar de behandelkamer in het uit. De volgende dag moest ik weer terug komen om een foto te laten maken omdat ze dat in het weekend niet doen. Het was weer lang wachten en de dokter stelde de diagnose dat er waarschijnlijk een scheur is mijn kruisband. In Nederland moet het allemaal verder onderzocht worden, ik kreeg krukken en pijnstillers mee en ik moest goed rusten. Ik ben ook twee keer naar de fysio geweest. Voor mij( Amber) ging het deze week gewoon allemaal door, ik ben alleen naar stage geweest, ik vond het best spannend om er alleen naar toe moeten fietsen maar dat is allemaal gelukt. Ook thuis draaide alles natuurlijk gewoon door en dat was soms best veel allemaal maar ondanks alles proberen we positief te blijven. Donderdag hebben dan nog wel samen afscheid kunnen nemen van de school. Afscheid was bijzonder, ze hadden een hele lunch voor ons voorbereid! Het was een heel gek moment toen we daar weg reden, het was nu echt afgelopen en 9 weken stage zaten erop. Wat hebben we genoten en wat was het bijzonder om deze stage te mogen doen. Op dit moment staat het in het teken van de koffer inpakken en afscheid nemen van de mensen die we hier hebben ontmoet. We zijn weer lekker positief geworden en we hebben zin om deze reis goed af te sluiten in Kaapstad. We zijn trots op ons zelf hoe we hier nu al bijna 10 weken samen zitten en hoe goed het allemaal is gegaan. Het zal best weer even omschakelen worden thuis maar we hebben toch ook wel weer zin om lekker thuis te zijn.
WE DID IT!!